Siła jest kobietą • MOJE NAJWAŻNIEJSZE, ŻYCIOWE MOTTO I MOTYWACJA

Przez całe lata byłam osobą stroniącą od wszelakich zdobień na ciele. Kolczyki czy tatuaże były dla mnie niepotrzebnym dodatkiem (i wydatkiem) i uważałam, że podejmowanie takich decyzji to głupota. Z czasem wyluzowałam i się zaczęło.

W wieku 18 lat przekułam sobie uszy. Bardzo pragnęłam nosić taką biżuterię podkreślając tym samym długą szyję i kości policzkowe. Choć bolało, to nie miałam żadnych zastrzeżeń. Biżuteria w uszach rzeczywiście spełniała swoje zadanie i moje założenia. Na kilka lat nastąpił spokój, aż do pewnego wieczoru, bo wtedy zdecydowałam się na tatuaż. Jak to się stało?

Myśl o tatuażu chodziła mi po głowie od dawna. Skoro przekułam sobie uszy, to co może być złego w tatuażu? Z przyjemnością oglądałam Pinterestowe inspiracje z napisami na ciele czy delikatne symbole, kwiaty, liście, mandale... No ale zaraz, tatuaż to poważna decyzja, zwłaszcza napis czy symbol. Taki coś reprezentuje i symbolizuje, więc najlepiej tego nie robić. 

Ah tak.

Do czasu. 

Przełom starego i nowego roku. Na dworzu zimno a w domu przytulna, 

ciepła atmosfera, choinka, herbata. Leżę i delektuję się chwilą, 

bo następnego dnia idę do pracy. 

CISZA. 

________________________________________

Moje nastoletnie życie nie było idealne, ale do wyprowadzki z domu byłam świetnie chroniona przez rodziców. Dorosłe życie to inna sprawa. Wy, moi czytelnicy znacie mnie tylko z bloga i social media, prywatnie AŻ CZTERY OSOBY. Nie wiecie o mnie więcej, niż Wam powiem, za to ta czwórka ludzi mogłaby o mnie książkę napisać. Nigdy nie mówiłam Wam o zawiłych, rodzinnych sprawach, rzadko o znajomościach, które dały mi porządną szkołę. Pisałam Wam często o mojej drodze do niezależności, ciąży i rzeczach umilających żywot. 

Niejedna z Was myślała pewnie, że mam idealne życie, gdy ja podnosiłam kolejne kłody spod nóg. Fizycznie urosłyby mi bicepsy, ale dźwigając psychiczne ciężary, z wysiłku gotowała mi się dusza. Czułam się tak zmęczona, jakbym wchodziła przez cały dzień bez żadnej przerwy pod górę. Z czasem było lepiej. Wytrenowana dusza lepiej znosiła trudności, a bariera jaką stworzyłam stała się mocna, wręcz nie do zniszczenia. Byłam w stanie poradzić sobie ze wszystkim sama, co było moim wielkim sukcesem. I wtedy dostrzegłam coś, co miałam przed oczyma przez te wszystkie lata, ale nie brałam tego do siebie.

Wokół mnie było mnóstwo kobiet. Jedne były całkowicie samotne, inne miały wokół siebie wianuszek najbliższych osób. Każda z nich żyła inaczej, ale wszystkie miały jedną, wspaniałą cechę - ogromną siłę, z którą nic nie mogło się równać. Siła ta była skutkiem wielu doświadczeń - m.in. kłopotów zdrowotnych swoich i bliskich, bolesnych rozstań (i nie tylko bo i szczęśliwe życie wymaga wysiłku) czy konieczności zmierzenia się z samotnym macierzyństwem i problemami finansowymi. Wszystkie były tak pięknie przezorne i niezależne, a przy tym delikatne i subtelne jak ptasie piórko. To mi imponowało i nagle przyszła mi do głowy myśl, że już przecież należę do ich grona! Poczułam się niesamowicie uskrzydlona i szczęśliwa, nawet jeśli droga do tego była kręta i wyboista. 

Na fali szczęścia i radości z bycia jedną z nich przyszło mi do głowy jeszcze coś. Co z facetami? Czy jakikolwiek mężczyzna którego znam, jest w stanie przekuć doświadczenia w siłę, tak jak kobieta? Chyba nie. Nie rozmyślają i idą dalej. Są silni, ale to nie to samo. Każda z Was wie, że nie ma porównania. 

________________________________________

Moment ulgi przyniósł mi pewną, cudowną myśl, która krążyła w mojej głowie od
lat, ale nigdy nie brałam jej do siebie. Teraz pasowała jak ulał i czułam to w 100%.

SIŁA JEST KOBIETĄ. 

Decyzja o wytatuowaniu sobie tego była jedną z najlepszych, najpewniejszych i 

najszybciej podjętych w moim życiu. Po chwili byłam już umówiona na zabieg. 

31  stycznia 2018  roku   był  dobrym  dniem.  Świeciło  słońce 

i  jak na  koniec  stycznia  było  bardzo  ciepło.  Wcześnie  rano 

zjawiłam   się  w  77ink  i  chociaż  miałam   tremę,  to   poszłam 

pod    igły   bez   żadnych  wątpliwości.  Trochę   bolało,  ale   w 

porównaniu do  porodu  było  to  zaledwie  drapanie  po  karku. 

W    zaledwie    10     minut     na    mojej    skórze    znalazło    się 

MOJE  NAJWAŻNIEJSZE,   ŻYCIOWE MOTTO I MOTYWACJA .

Ten tatuaż był najlepszą z życiowych decyzji. Motto jest prawdziwe, uniwersalne dla każdej z nas i ponadczasowe. 
Nie  ma dla mnie większej  motywacji  niż  to. Wiedząc, że SIŁA JEST KOBIETĄ  nie  mogę się  poddać  i  kiedy  będę  się
znowu    z   czymś   mierzyć,   z   serdecznością  przypomnę  sobie  to,  co  mówiła  mi  tatuażystka, gdy syknęłam z bólu...

“Marta nie pękaj, siła jest kobietą! :)”

Classy

Dzień dobry! Dziś na blogu pojawiło się coś, czego dawno nie było - stylizacja!

Przyznam, że bardzo tęskniłam za tym (wszak modę lubię, ale we własnym

wydaniu) i z utęsknieniem czekałam na dni, w których robienie zdjęć będzie 

bardziej komfortowe. Prawdą też jest to, że po tak długim okresie bez stylizacji

dopiero teraz znalazłam na to czas i w pełni go wykorzystałam. U mnie jak 

zwykle całkiem klasycznie i bez dramaturgii - chociaż barwy, które miałam

na sobie generalnie powinny wtopić mnie w tłum, to tak się nie stało. 

Może to dzięki elegancji, a może to sprawka koloru swetra, który miałam na sobie?

zdj. Anna Kęska

płaszcz ZARA

sweter NA-KD

top ZARA

szal NA-KD

spodnie bezmarkowe

kozaki Stili

torebka Alie

Skutek uboczny doświadczeń • Proste i czyste życie, gdzie wszystko ma swoje miejsce

Jeśli myślicie, że są ludzie, którzy nie mają problemów 
i nie doświadczyli niczego przykrego, 

to jesteście w ogromnym błędzie. 
Jeżeli zastanawiacie się, dlaczego ktoś nie dopuszcza do 
siebie innych, odpowiedź jest prosta.

Każdy z nas prędzej czy później stanie na drodze z rozczarowaniem. 
Życie nie daje taryfy ulgowej.

Dawno temu jeden z moich znajomych powiedział mi, że pomimo ogólnego, pozytywnego nastawienia i optymizmu, bije ode mnie głębiej ukryty chód i poczucie samotności. Jestem dość specyficzną osobą i nie życzę sobie takich uwag od nikogo poza najbliższymi, ale przyznam, że to jedna z najtrafniejszych rzeczy jakie usłyszałam w życiu. Totalnie nie pasuje do tamtego okresu, ale jeśli chodzi o ten, świetnie wpisuje się w rzeczywistość mojego otoczenia.

Nie wiem jak to powiedzieć, ale albo jestem odludkiem, albo jak każdy dorosły mam swoje sprawy.

Chociaż nie. Ja chyba jestem odludkiem. Ciekawe dlaczego?

Ilekroć spotykam kolejne osoby na swojej drodze i patrzę na tych, którzy z niej zeszli, widzę, że chyba nic mnie już nie zdziwi. 
Tak samo jest z ludźmi, z którymi nic mnie nie łączy i są częścią innego świata. 
Pomimo młodego wieku - bo mam 25 lat, przez ostatnie kilka lat napatrzyłam się na wiele. Kłamstwa, oszustwa, jad, brak lojalności, wyścig szczurów, gonitwa po trupach, kradzież cudzych pomysłów, wykorzystywanie spraw innych dla własnej korzyści, bezczelność, brak pokory. Najobrzydliwsze zachowania u pozornie wspaniałomyślnych ludzi, zupełnie tak, jakby zdjęli z twarzy maski. Niby oryginalni, kreatywni, obyci a rewelacji nie ma. Niby tolerancja, niby każdy może żyć jak chce, a jak się rozkręcą, to nie trzymają ich żadne hamulce. 

To nie mój styl. 

Zasłaniam oczy, bo za dużo tego. Brzydzę się tym. 

Z dezaprobatą patrzę na ludzką naiwność i brak ostrożności w życiu. 

Jestem roz - cza - ro - wa - na.

Tak jak jesteśmy dziećmi, nasi rodzice nas chronią przed tym co złe. Ukrywają przed nami niektóre sprawy i stopują nas przed zbytnim wchodzeniem w cudze buty, byśmy nie patrzyli na nieszczęścia, na to, jakie świństwa ludzie robią sobie nawzajem. Nie pozwalają wracać nam zbyt późno i każą wracać bezpiecznymi drogami, żeby nikt nie zrobił nam krzywdy. Dzieje się tak, bo chcą nas chronić i sprawić, by wczesna młodość była lekka i kolorowa. 

Moim rodzicom udało się mnie ochronić, bo gdy wpadłam w pierwsze bagno i doznałam pierwszych dramatów, ogarnęłam się i wyciągnęłam naukę z tego. To oni pokazali mi dobrą drogę, i to, jakimi zasadami powinien kierować się dobry człowiek. 

Dzięki nim mam mocny kręgosłup moralny i zasady. 

Trzymam się tego, nawet jeśli widzę, że ktoś kogo lubiłam i komu pomogłam, ukąsił moją dłoń a gra nie była warta świeczki. 

Mogłabym się odegrać każdej osobie która mnie skrzywdziła, 

ale w ostateczności uznaję, że nie zachowam się na takim samym poziomie

albo gorzej, niż ten ktoś. 

Bez zbędnej naiwności muszę stwierdzić, że mam wrażenie bycia w takim momencie swojego życia, że gdy widzę przed sobą kogoś chłodnego i zgorzkniałego, to nie myślę, że coś jest z nim nie tak. Zastanawiam się tylko, co musiał zobaczyć ten ktoś, że jego oblicze przypomina chłodny głaz. Wiecie, z reguły jestem miła i pogodna, ale to moje normalne usposobienie - całkiem prosta sprawa. Często widzę oczy zaskoczone moim zachowaniem, jakby to było dziwne, że ktoś jest sympatyczny i szczerze powiem - nie dziwię się. Miałam taki okres w życiu, ze byłam jak kamień. Byłam wkurzona, chłodna, nieprzystępna, zgorzkniała i miałam wrażenie, że moje wszystkie dobre cechy trafił szlag. Gdy sprawy wróciły do normy, została we mnie nieprzystępność i alergia na zło. Reaguję smutkiem lub gniewem, gdy tylko usłyszę, że ktoś coś komuś zrobił. 

Jeszcze w ubiegłym roku moje wnętrze było przeorane jak pole przed siewem. Dziś na tym polu kiełkuje lepsza jakościowo, ostrożniejsza i odporniejsza odmiana roślin. 

I tak jest pewnie z tymi wszystkimi, zdziwionymi ludźmi. 

Są odporni, ale i ostrożni, bo pewnie nie raz się nacięli. 

Ja jestem tak samo ostrożna jak oni. I przede wszystkim silna.

Jestem drobną, pozornie słabą kobietą. I to właśnie pozory mylą. Kobiety potrafią wiele znieść. Pomimo mojego rozczarowania i obrzydzenia ludzkimi zachowaniami idę dalej przed siebie. Racja, w tej chwili jestem samotniejsza niż wcześniej i świetnie sobie z tego zdaję sprawę, ale wcale nie jest trudno, jest wręcz łatwiej. Jestem ostrożna i cwana. Nie motam się, nie męczę z myślami, bo ufam właściwym osobom i choć nie mam nic przeciwko poznawaniu nowym, to z ostrożności nie robię tego na siłę i z radością dbam o znajomości, które po prostu są! Potrafię tupnąć nogą, postawić na swoim, skupić energię na konkrecie... 

Moje życie jest teraz jak małe, czyste jeziorko wypełnione gromadką kolorowych rybek. Właściciel gromadki dba o jeziorko i wie jak stworzyć ową gromadkę, więc te stworzonka się znają, nie walczą między sobą, nie zatruwają wody. Dobrze karmione rybki są zdrowe i szczęśliwe, żadnej nic nie brakuje. Ponadto nie ma wielkich ryb, które mogłyby zjeść te mniejsze, bo nikt ich tam nie wpuszcza. I tak wygląda moje życie - proste i czyste, gdzie wszystko ma swoje miejsce jak w tym jeziorku.

Jakościowo jest lepsze!